Η Άγκυρα επανέρχεται στη γνωστή στρατηγική της σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό εν γένει. Ποια είναι αυτή; Η στρατηγική του διπλωματικού εξαναγκασμού που έχει ως απώτερο στόχο την άσκηση πιέσεων ή απειλή χρήσης βίας εναντίον της ΚΔ με στόχο την μεταβολή της κρατικής της συμπεριφοράς. Εν προκειμένω στον εξαναγκασμό της σε υποχωρήσεις τακτικού αρχικά και στρατηγικού μετέπειτα χαρακτήρα όσον αφορά τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Αν και οι τουρκικές μεθοδεύσεις επικεντρώνονται στο τεμάχιο 6 της Κυπριακής ΑΟΖ, δεν περιορίζονται σ’ αυτό αλλά εξικνούνται μέχρι του σημείου να αμφισβητηθεί η ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Η Τουρκία επιχειρεί εκ νέου, μετά την έξοδο του «Barbaros» το 2014, να αμφισβητήσει την ΑΟΖ της ΚΔ με το να διεκδικεί υφαλοκρηπίδα στο οικόπεδο 6, επιχειρώντας παράλληλα με αυτό τον τρόπο να αμφισβητήσει και την ελληνική υφαλοκρηπίδα της όρια της οποίας βρίσκεται το τέμνον σημείο (οικόπεδο 4) με την κυπριακή.
Ως γνωστόν η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, και παγίως αμφισβητεί τους σύμφυτους σε αυτό νομικούς κανόνες. Η πάγια τακτική της είναι η πολιτικοποίηση μια νομικής διαφοράς. Συγκεκριμένα, θεωρεί ότι τα νησιά του Αιγαίου αλλά και η Κύπρος δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, και συνεπώς ούτε ΑΟΖ. Αποτελούν σύμφωνα με την Άγκυρα φυσική γεωλογική συνέχεια των τουρκικών ακτών, και κατ’ επέκταση –σύμφωνα με το τουρκικό επιχείρημα– τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Φυσικά εδώ ανακύπτει ξανά το ζήτημα της οροθέτησης της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ, μιας και έχει γίνει ήδη οροθέτηση μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου. Ωστόσο, λόγω του φόβου για την τουρκική αντίδραση, το θέμα έχει μείνει στις ελληνικές καλένδες. Η τουρκική στρατηγική εκμεταλλεύεται αυτόν το φόβο με απώτερο στόχο τη διαιώνισή του.
Σύμφωνα με την επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων, τα κράτη δρουν ορθολογικά – είτε πρόκειται για κράτη του status-quo όπως η Ελλάδα είτε πρόκειται για αναθεωρητικά κράτη όπως η Τουρκία. Αν παρεμβληθεί κόστος στις ενέργειές τους το ξανασκέφτονται διπλά και τερματίζουν την επεκτατική τους πολιτική. Αν όχι, την συνεχίζουν. Αν και μερικοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μια απλοποιημένη διατύπωση της διεθνοπολιτικής πραγματικότητας, η ουσία είναι ότι Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να βάλουν φρένο στις τουρκικές επιδιώξεις κάνοντας χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων (διπλωματικών, πολιτικών και στρατηγικών).
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-newsΓια να μην θεωρητικολογούμε, ας παραθέσουμε εν συντομία το παράδειγμα της ελληνοτουρκικής κρίσης της 26ης Μαρτίου 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου