Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ

144 Ἡ Διχόνια, ποὺ βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ καθενὸς χαμογελάει, πάρ᾿ το, λέγοντας, κι ἐσύ.
145 Κειὸ τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει, ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά· μὴν τὸ πιᾶστε, γιατὶ ρίχνει εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.
146 Ἀπὸ στόμα ὅπου φθονάει, παλικάρια, ἂς μὴν ῾πωθῇ, πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.
147 Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά: «Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους, δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά».
148 Τέτοια ἀφήστενε φροντίδα· ὅλο τὸ αἷμα ὁποὺ χυθῇ γιὰ θρησκεία καὶ γιὰ πατρίδα, ὅμοιαν ἔχει τὴν τιμή. 149 Στὸ αἷμα αὐτό, ποὺ δὲν πονεῖτε, γιὰ πατρίδα, γιὰ θρησκειά, σᾶς ὁρκίζω, ἀγκαλιασθῆτε σὰν ἀδέλφια γκαρδιακά.
150 Πόσον λείπει, στοχασθῆτε, πόσο ἀκόμη νὰ παρθῇ πάντα ἡ νίκη, ἂν ἑνωθῆτε, πάντα ἐσᾶς θ᾿ ἀκολουθῇ.
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ